Saga safnsins

Þann 17. nóvember 1979 opnaði Byggðasafn Suðurnesja með formlegum hætti að Vatnsnesi. Að því stóðu tvö sveitarfélög, Keflavik og Njarðvík. Húsið Vatnsnes var annað af tveim húseignum sem Byggðasafnið fékk í morgungjöf, hitt er húsið Innri-Njarðvík. Árið 2002 var ákveðið að breyta nafni safnsins í Byggðasafn Reykjanesbæjar, enda skilgreinir það nafn betur starfssvæði safnsins.

Aðdragandi að stofnun safnsins í núverandi rekstrarformi var nokkuð langur. Rætur þess má rekja til ársins 1944 en þann 17. júní það ár þá var Byggðasafn Keflavíkur stofnað af Ungmennafélagi Keflavíkur.

Árið 1967 var skipuð nefnd um stofnun byggðarsafns í Njarðvík. Þjóðminjavörðurhvatti nefndarmenn til að leita samstöðu sveitarfélaganna á Suðurnesjum um rekstur sameiginlegs byggðasafns. Að lokum náðist þó náðist aðeins samstaða með Keflvíkingum. Samþykkt um rekstur safnsins var undirrituð árið 1978 og rúmu ári síðar opnaði safnið dyr sínar.

Fyrsti safnvörðurinn var Skafti Friðfinnsson, síðar tók Guðleifur Sigurjónsson við sem forstöðumaður safnsins . Sigrún Ásta Jónsdóttir tók við af Guðleifi og Eiríkur P. Jörundsson tók við af Sigrúnu. Safnstjóri frá janúar 2022 er Eva Kristín Dal.

Margir einstaklingar lögðu á sig ómælt erfiði til að berjast fyrir þessum málstað sem átti kannski ekki alltaf upp á pallborðið. Í Keflavík var það Helgi S. Jónsson sem leiddi starfið fyrir hönd UMFK með honum voru Skafti Friðfinnsson og Kristinn Pétursson. Frá Keflavíkurbæ komu þeir Ólafur A. Þorsteinsson og Guðleifur Sigurjónsson. Hilmar Jónsson bókavörður bættist fljótlega í hópinn. Í Njarðvík voru það Guðmundur A. Finnbogason, Áki Granz og Friðrik Ársæll Magnússon og síðar kom Oddbergur Eiríksson.